Category

Uncategorized

Ο αντίκτυπος των σωματικών δραστηριοτήτων κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης στην κύηση και στο έμβρυο

By | Uncategorized

Ο αντίκτυπος των σωματικών δραστηριοτήτων κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης στην κύηση και στο έμβρυο. Μια συστηματική ανασκόπηση και μετα-αναλύσεις. 

(American Journal of Obstetrics & Gynecology AJOG, Volume 222, Issue 3, P224-238, March 01, 2020)

 

Πρόκειται για τα αποτελέσματα μιας συστηματικής ανασκόπησης όπου αξιολογήθηκαν ογδόντα μελέτες παρατήρησης (N = 853,149)  (έως τις 15.03.2019).

Αποδεικτικά στοιχεία χαμηλής έως πολύ χαμηλής βεβαιότητας αποκάλυψαν ότι η ανύψωση αντικειμένων ≥11 kg συσχετίστηκε με αυξημένη σχετική πιθανότητα αποβολής (odds ratio, 1.31; 95% confidence interval, 1.08–1.58; I²=79%) και προεκλαμψίας  (odds ratio, 1.35; 95% confidence interval, 1.07–1.71; I²=0%).

Ανύψωση αντικειμένων με μικτό βάρος ≥ 100 kg ημερησίως συσχετίστηκε με αυξημένη πιθανότητα πρόωρου τοκετού (odds ratio, 1.31; 95% confidence interval, 1.11–1.56; I²=0%) και νεογνό με χαμηλό βάρος γέννησης (odds ratio, 2.08; 95% confidence interval, 1.06–4.11; I²=73%).

Η παρατεταμένη ορθοστασία συσχετίστηκε με αυξημένες πιθανότητες πρόωρου τοκετού   (odds ratio, 1.11; 95% confidence interval, 1.02–1.22; I²=30%) και τοκετό εμβρύου μικρού για την ηλικία κύησης  (odds ratio, 1.17; 95% confidence interval, 1.01–1.35; I²=41%). Η ανάλυση έδειξε ότι η σχετική πιθανότητα πρόωρου τοκετού αυξάνεται κατά 10% στις εγκύους με ορθοστασία > 2,5 ώρες την ημέρα (έναντι καθόλου).

Αυξημένο σωματικό φόρτο εργασίας συσχετίστηκε με αυξημένες πιθανότητες πρόωρου τοκετού (odds ratio, 1.23; 95% confidence interval, 1.07–1.41; I²=32%) και χαμηλού βάρους γέννησης (odds ratio, 1.79; 95% confidence interval, 1.11–2.87; I²=87%).

Συμπερασματικά, η έντονη σωματική εργασία κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μπορεί να συσχετιστεί με αυξημένο κίνδυνο δυσμενών αποτελεσμάτων στην κύηση και στο έμβρυο.

 

Source  https://www.ajog.org/article/S0002-9378(19)31143-3/fulltext

Εμφάνιση κολπικής αιμορραγίας 2 φορές μέσα στον ίδιο μήνα. Μήπως τελικά αυτό δεν είναι μια απλή περίοδος;

By | Uncategorized

Αρκετές φορές είναι τέτοια η περιοδικότητα του κύκλου μιας γυναίκας (κύκλος μικρότερος των 30 ημερών) που θα μπορούσε να δικαιολογήσει την εμφάνιση της περιόδου 2 φορές μέσα στον ίδιο μήνα, π.χ. στην αρχή και στο τέλος του.

Υπάρχει όμως μια πληθώρα καταστάσεων οι οποίες μπορούν να εκδηλωθούν με την εμφάνιση ανώμαλης ή ασυνήθους κολπικής αιματικής ροής σε ανυποψίαστο χρόνο, νωρίτερα από το αναμενόμενο ή μέσα στον ίδιο μήνα, οι οποίες θα μπορούσαν να αντιληφθούν από τη γυναίκα ως μια κανονική περίοδος αλλά που δεν έχουν καμία σχέση με μια πραγματική περίοδο και δεν οφείλονται στην φυσιολογική απόπτωση του ενδομητρίου. Στις περιπτώσεις αυτές τόσο η διάρκεια όσο και η ποσότητα του αίματος ή ακόμα και η λοιπή συμπτωματολογία (π.χ. πυελικός πόνος) μπορούν να ποικίλουν και να εμφανίζουν μια  εικόνα εντελώς διαφορετική από τη συνηθισμένη.

   Αρκετές φορές και κυρίως λόγω της μακροχρόνιας εξοικείωσης της γυναίκας με την κολπική αιμορραγία, δεν αποδίδεται η δέουσα προσοχή και αξιολόγηση των ανώμαλων επεισοδίων αιμορραγίας με σαφέστατο κίνδυνο την υποεκτίμηση των επεισοδίων καθώς απουσιάζει η ιατρική συμβουλευτική ή παρέμβαση.

Η εμφάνιση ανώμαλης κολπικής αιμορραγίας μπορεί να οφείλεται σε πληθώρα παθολογικών καταστάσεων, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται:

  1. Εγκυμοσύνη

Στα πλαίσια της διαφοροδιάγνωσης κάθε γυναίκας αναπαραγωγικής ηλικίας που αναφέρει οποιαδήποτε ανωμαλία στην περίοδο (όπως π.χ. η εμφάνιση περιόδου 2 φορές μέσα στον μήνα), το ενδεχόμενο της εγκυμοσύνης είναι το πρώτο  που θα πρέπει να αποκλειστεί.

Για το λόγο αυτό, η πρώτη εξέταση που απαιτείται είναι ο προσδιορισμός της β χοριακής γοναδοτροπίνης, είτε μέσω ενός απλού test κύησης ούρων, είτε με μεγαλύτερη ακρίβεια μέσω μιας αιματολογικής εξέτασης. Στη περίπτωση θετικού τεστ κυήσεως ούρων ή αίματος η περαιτέρω διαφοροδιάγνωση περιλαμβάνει τις εξής καταστάσεις:

  • Αιμόρροια εμφύτευσης

Πρόκειται για μια σχετικά ήπια κολπική αιμορραγία, που μπορεί ενδεχομένως  να εμφανιστεί σχετικά κοντά στις ημέρες της αναμενόμενης περιόδου και η οποία συνδέεται με την εμφύτευση του εμβρύου στο ενδομήτριο. Δεν αποτελεί κακό προγνωστικό σημείο και συνήθως η κύηση εξελίσσεται ομαλά.

  • Παλίνδρομη κύηση (ή αποβολή)

Πρόκειται για μία κύηση η οποία δεν πρόκειται να εξελιχθεί. Σε ορισμένες περιπτώσεις ο υπερηχογραφικός έλεγχος  δεν δύναται να επιβεβαιώσει την ύπαρξη της κύησης  παρόλη τη βιοχημική επιβεβαίωση της (θετική β χοριακή).

  • Εξωμήτρια κύηση

Ως εξωμήτριος ορίζεται η κύηση στην οποία το προϊόν της σύλληψης δεν εμφυτεύθηκε φυσιολογικώς  εντός της ενδομητρικής κοιλότητας αλλά εκτός αυτής, με συνηθέστερη εντόπιση στις σάλπιγγες ή στις ωοθήκες.

  • Τροφοβλαστική νόσος της κύησης

Η τροφοβλαστική νόσος της κύησης περιλαμβάνει μια σπάνια ομάδα νεοπλασμάτων, που σχετίζονται με την κύηση. Η τροφοβλαστική νόσος χαρακτηρίζεται από αυξημένα επίπεδα β-hCG με βάση την ηλικία της κύησης. Σημαντικός είναι ο ρόλος της υπερηχογραφίας στη διάγνωση της νόσου. Η ιστολογική κατάταξη περιλαμβάνει την υδατιδώδη μύλη κύηση με την ολική και τη μερική μορφή, τη διεισδυτική μύλη κύηση, το χοριοκαρκίνωμα και το  PSTT (placental site trophoblastic tumors). Η ολική και μερική υδατιδώδης μύλη κύηση αποτελούν το 90% των περιπτώσεων και είναι συνήθως καλοήθεις μορφές της νόσου. Η μερική υδατιδώδης μύλη της κύησης είναι η μοναδική μορφή της νόσου που συνδυάζεται με την παρουσία εμβρύου και την πιθανή διαπίστωση καρδιακής λειτουργίας. Η διεισδυτική μύλη κύηση, το χοριοκαρκίνωμα και ο PSTT είναι κακοήθεις.

 

  1. Πολύποδες

Οι πολύποδες του γεννητικού συστήματος της γυναίκας ανήκουν στα συνηθέστερα καλοήθη νεοπλάσματα της μήτρας.  Μπορούν να  εντοπιστούν τόσο στο εσωτερικό τοίχωμα της μήτρας (ενδομητρικοί πολύποδες) όσο και στον τράχηλο της μήτρας (τραχηλικοί πολύποδες). Συνηθέστερα αναπτύσσονται σε γυναίκες ηλικίας 40-60 ετών, αλλά μπορούν να εμφανιστούν και σε αρκετά νεότερες. Μπορούν να έχουν μεγάλη επίπεδη βάση ή να συνδέονται με τη μήτρα μέσω ενός μίσχου (μισχωτοί πολύποδες), ενώ  το μέγεθός τους ποικίλει από μερικά χιλιοστά έως λίγα εκατοστά. Συνηθέστερα είναι μονήρεις, ενώ στο 20% των περιπτώσεων είναι πολλαπλοί. Οι περισσότεροι  αναπτύσσονται στον πυθμένα της μήτρας και η αιμάτωσή τους εξασφαλίζεται από μικρά νεοσχηματισθέντα αιμοφόρα αγγεία. Ο κίνδυνος καρκινικής εξαλλαγής ενός πολύποδα, αν και μικρός (0.5%), είναι υπαρκτός.

  1. Ινομυώματα

Τα ινομυώματα απαρτίζονται από διογκωμένες λείες μυϊκές ίνες και ινώδη συνδετικό ιστό. Αποτελούν μονοκλωνικούς καλοήθεις όγκους με πιθανότητα εξαλλαγής σε κακοήθεια μικρότερη από 0.5% και τείνουν να υποχωρούν στην περίοδο της εμμηνόπαυσης.  Εμφανίζονται  ως στρογγυλές μάζες, ποικίλου μεγέθους, λευκάζουσες ή στο χρώμα του δέρματος και  διαχωρίζονται σαφώς από τον γύρω ιστό της μήτρας.

Ο αριθμός, το μέγεθος και η θέση των ινομυωμάτων καθορίζουν τη συμπτωματολογία  και την αντιμετώπισή τους. Μπορούν να εμφανιστούν ως μονήρη ή πολλαπλά. Συνήθως εντοπίζονται 1-5 ινομυώματα διαφόρων διαστάσεων σε μία γυναίκα. Σε περίπτωση που πρόκειται για μεγάλου μεγέθους ινομυώματα, πολλές φορές μπορούν να ψηλαφηθούν ακόμη και από την ίδια την ασθενή. Το μέγεθός τους ποικίλει από λίγα χιλιοστά, οπότε και ονομάζονται πυρήνες ινομυωμάτων, έως και αρκετά εκατοστά φτάνοντας, σε ακραίες περιπτώσεις, να καταλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της  κοιλιακής χώρας. Το βάρος τους κυμαίνεται μεταξύ μερικών γραμμαρίων έως και κάποιων κιλών σε  περιπτώσεις  ευμεγέθων ινομυωμάτων.

  1. Ενδομητρίωση

Η ενδομητρίωση είναι μια κατάσταση που επηρεάζει 1 στις 10 γυναίκες κυρίως κατά την αναπαραγωγική τους ηλικία και κατά την οποία κύτταρα από το ενδομήτριο (εσωτερικό της μήτρας) αναπτύσσονται ανώμαλα και σε άλλα σημεία εκτός της ενδομητρικής κοιλότητας. Εστίες ενδομητρίωσης μπορούν να αναπτυχθούν:

  • στις ωοθήκες, με την εμφάνιση κύστεων (σοκολατοειδείς κύστεις)
  • πάνω ή μέσα στις σάλπιγγες
  • σε οποιοδήποτε σημείο γύρω ή πάνω στη μήτρα
  • διάχυτα στο περιτόναιο

Τα κύρια συμπτώματα της ενδομητρίωσης μπορεί να περιλαμβάνουν πόνο στην περιοχή της κοιλιάς ή της λεκάνης, πόνο κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής επαφής ή μετά το πέρας αυτής ,πόνο κατά τη διάρκεια της περιόδου (δυσμηνόρροια) ή έντονη αιμορραγία κατά την περίοδο.

  1. Αδενομύωση

Η αδενομύωση είναι μία πάθηση η οποία χαρακτηρίζεται από τη παρουσία νησίδων ενδομητρικού ιστού εκτός της ενδομητρικής κοιλότητας και εντός του μυομητρίου και περιλαμβάνει δυο τύπους,  α)τη διάχυτη ή γενικευμένη αδενομύωση, που αφορά όλη την μήτρα και β) τη περιορισμένη ή εστιασμένη μορφή, που αφορά συγκεκριμένα σημεία.

Η περιορισμένη μορφή αδενομύωσης παρατηρείται πιο συχνά σε νεότερες ηλικίες,  μοιάζει πολύ με ινομύωμα και απαιτεί ιδιαίτερη εμπειρία στη διάγνωσή της. Η διάχυτη μορφή παρατηρείται συχνότερα σε μεγαλύτερες ηλικίες και είναι ευκολότερη στην διάγνωση καθώς  επηρεάζει όλη την μήτρα. Και στις δυο μορφές της μπορεί να προκαλέσει ανώμαλες αιμορραγίες.

  1. Θυρεοειδοπάθειες

Οι διαταραχές στη λειτουργία του θυρεοειδούς αδένα μπορούν να συσχετιστούν με την εμφάνιση ανώμαλης κολπικής αιμορραγίας ακόμα και 2 φορές μέσα σε ένα μήνα, αλλά και με διαταραχές της περιοδικότητας της περιόδου γενικότερα. Για τον λόγο αυτό, στα πλαίσια διερεύνησης της ανώμαλης αιμορραγίας διενεργείται πάντοτε  έλεγχος της θυρεοειδικής λειτουργίας.

  1. Φλεγμονές του κόλπου και του τραχήλου

Φλεγμονή του κόλπου (κολπίτιδα) ή/και του τραχήλου της μήτρας (τραχηλίτιδα) μπορεί ενδεχομένως σε ορισμένες περιπτώσεις να συνδεθεί με την εμφάνιση ανώμαλης κολπικής αιμορραγίας είτε αυτόματα είτε μετά από σεξουαλική επαφή.

  1. Καρκίνος τραχήλου

Η παρουσία νεοπλασιών στον τράχηλο συχνά συνδέεται με την εμφάνιση ανώμαλης κολπικής αιμορραγίας. Η αιμορραγία μπορεί να συμβεί μετά από σεξουαλική επαφή ή ανάμεσα στις περιόδους. Οι βαρύτερες από το φυσιολογικό περίοδοι ή οι αιμορραγίες μετά την εμμηνόπαυση είναι επίσης πιθανά σημάδια καρκίνου του τραχήλου της μήτρας.

  1. Καρκίνος ενδομητρίου

Ανώμαλη κολπική αιμορραγία ή εμφάνιση κηλίδων αίματος σε γυναίκες μετά την εμμηνόπαυση εμφανίζεται στο 90% του καρκίνου του ενδομητρίου. Η αιμορραγία είναι ιδιαίτερα κοινή στο αδενοκαρκίνωμα και αφορά τα 2/3 του συνόλου των περιπτώσεων. Μη φυσιολογική έμμηνος ρύση ή μεγάλης διάρκειας ή βαριά ή συχνά επεισόδια αιμορραγίας σε γυναίκες πριν από την εμμηνόπαυση μπορεί επίσης να είναι ένα σημάδι του καρκίνου του ενδομητρίου. Λοιπά συμπτώματα εκτός από αιμορραγία δεν είναι συνήθη. Άλλα συμπτώματα περιλαμβάνουν λεπτό, άσπρο ή καθαρό κολπικό έκκριμα σε μετεμμηνοπαυσιακές γυναίκες. Σε πιο προχωρημένη νόσο, λοιπά συμπτώματα ή σημεία  μπορεί να ανιχνευθούν σε μια φυσική εξέταση.

  1. Ορμονικές

Αποτελούν τις πιο συχνές αιτίες µητρορραγίας στις έφηβες και στις γυναίκες άνω των 40 ετών. Προκαλούνται από τη διαταραχή του άξονα (υποθάλαµος, υπόφυση, ωοθήκες, ενδοµήτριο) η οποία ρυθµίζει τη λειτουργία των ορµονών, η οποία µπορεί να οφείλεται σε διάφορες αιτίες, ακόµη και σε στρες ή εξαντλητικές δίαιτες.

  1. Παθήσεις του ήπατος

Ορισμένες ηπατοπάθειες µπορεί να προκαλέσουν δυσκρασίες στο αίµα (π.χ. µείωση των λευκών αιµοσφαιρίων και των αιµοπεταλίων ) καθώς και διαταραχές πήξεως µε αποτέλεσµα την εμφάνιση ανώμαλων επεισοδίων κολπικής αιμορραγίας.

  1. Λήψη αντιπηκτικής αγωγής για καρδιαγγειακές παθήσεις, βαλβιδοπάθειες

Σε ποιες εξετάσεις θα χρειαστεί να υποβληθώ;

Το είδος των εξετάσεων εξαρτάται από το ατομικό ιστορικό και την κλινική εξέταση.

  1. Η κλινική εξέταση περιλαμβάνει:
  • Ψηλάφηση της κοιλιάς
  • Αμφίχειρη γυναικολογική εξέταση
  • Επισκόπηση τραχήλου με τη χρήση κολποδιαστολέα
  1. Υπερηχογραφική εξέταση της μήτρας και των ωοθηκών
  2. Λήψη Τεστ Παπανικολάου και ενδεχομένως καλλιέργειας κολπικού υγρού, ώστε να εξετασθεί το ενδεχόμενο ύπαρξης παθογόνων μικροοργανισμών.
  3. Πιθανή διενέργεια κολποσκόπησης, αναλόγως των αρχικών ευρημάτων.

Αν κριθεί σκόπιμο, ο απεικονιστικός έλεγχος ενδέχεται να συμπληρωθεί από αξονική ή  μαγνητική τομογραφία των έσω γεννητικών οργάνων.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, δύναται να  συσταθεί η διενέργεια  απόξεσης του ενδομητρίου ή  υστεροσκόπησης, ενώ στις περιπτώσεις όπου υπάρχει η υποψία ενδομητρίωσης, ενδέχεται να γίνει σύσταση για λαπαροσκόπηση.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο πλέον καθοριστικός παράγοντας παραμένει η ευαισθητοποίηση της γυναίκας στη παρακολούθηση και εκτίμηση των αιμορραγικών επεισοδίων της, όπου κάθε ύποπτη και κυρίως εμμένουσα διαταραχή θα πρέπει να την οδηγεί έγκαιρα στην αναζήτηση ιατρικής συμβουλευτικής.

Κυστική Ίνωση

By | Uncategorized

Cystic Fibrosis  – “65 roses”

Η ιστορία με τα “65 Roses” πάει πολύ πίσω όταν το μακρινό 1965 ένα τετράχρονο αγοράκι ακούγοντας το όνομα της νόσου του (cystic fibrosis) το πρόφερε ως “65 Roses” (Sixtyfive roses).

Σήμερα ο όρος αυτός χρησιμοποιείται για να μάθουν τα μικρά παιδιά στις αγγλόφωνες χώρες να προφέρουν το όνομα του νοσήματός.

Η Κυστική Ίνωση (Cystic Fibrosis) ή ινοκυστική νόσος αποτελεί ένα ανίατο και  ιδιαίτερα απειλητικό για τη ζωή, μη μεταδοτικό και το πλέον διαδεδομένο κληρονομικό νόσημα στην λευκή φυλή.

Εκτιμάται ότι παγκοσμίως περίπου 1 στα 2000-2500 παιδιά γεννιούνται με κυστική ίνωση, ενώ στη χώρα μας στο σύνολο των γεννήσεων ανά έτος περίπου 50-60 παιδιά πάσχουν από κυστική ίνωση (δηλαδή σχεδόν 1 παιδί ανά εβδομάδα). Το 4-5% του γενικού πληθυσμού, δηλαδή 1 στα 20-25 άτομα θεωρείται ότι είναι φορέας του παθολογικού γονιδίου (δηλ. περίπου 500.000 Έλληνες είναι φορείς), ενώ  εκτιμάται ότι στη χώρα μας υπάρχουν πάνω από 800 ασθενείς.

Στην Ελλάδα, αν και η Μεσογειακή Αναιμία εμφανίζει περίπου διπλάσιο ποσοστό φορέων (8%), λόγω της ευρείας ενημέρωσης και του εκτεταμένου προγράμματος προγεννητικού ελέγχου που έχει εφαρμοσθεί τα τελευταία χρόνια, οι γεννήσεις ασθενών παιδιών δεν ξεπερνούν τις 5 ανά έτος.

Επομένως, από την άποψη της γέννησης νέων πασχόντων, η Κυστική Ίνωση αποτελεί μακράν τη πιο διαδεδομένη κληρονομική νόσο στην Ελλάδα.

Τι είναι

Η Κυστική Ίνωση είναι μια πολυσυστηματική νόσος, δεδομένου ότι εμπλέκονται πολλά όργανα. Το κύριο χαρακτηριστικό της είναι η εμφάνιση ιδιαίτερα παχύρρευστων και αφυδατωμένων εκκρίσεων σε διάφορα όργανα και αδένες του σώματος. Η νόσος περιγράφηκε διεθνώς για πρώτη φορά το 1938 και λίγο αργότερα αναγνωρίστηκε ο κληρονομικός της χαρακτήρας. Στην Ελλάδα αναφέρθηκε για πρώτη φορά το 1949.

H νόσος προσβάλλει σχεδόν όλα τα όργανα και αδένες του σώματος

και  κυρίως τους πνεύμονες, το πάγκρεας, τους παραρρίνιους κόλπους,

το ήπαρ, τα έντερα, τους ιδρωτοποιούς αδένες και το αναπαραγωγικό σύστημα στους άνδρες.

Στους πνεύμονες προκαλεί συστηματικές αναπνευστικές λοιμώξεις και σταδιακά περιορίζει την αναπνευστική ικανότητα. Η παραγόμενη παχύρρευστη βλέννα φράσσει τους αεραγωγούς παγιδεύοντας ποικίλα μικρόβια (ψευδομονάδα, σταφυλόκοκκο, αιμόφιλο κ.α.)  οδηγώντας σε φλεγμονή. Η αυξημένη επίπτωση των αναπνευστικών λοιμώξεων με τη συνοδό  εκτεταμένη καταστροφή του πνευμονικού ιστού μέσω της ίνωσης, οδηγεί σταδιακά σε  αναπνευστική ανεπάρκεια. Οι επιπλοκές του αναπνευστικού συστήματος οι οποίες οδηγούν σταδιακά σε αναπνευστική ανεπάρκεια αποτελούν συντριπτικά το  μεγαλύτερο ποσοστό μεταξύ των αιτίων θνησιμότητας της νόσου.

Στο πάγκρεας, η παχύρρευστη βλέννα εμποδίζει την έκλυση των παγκρεατικών ενζύμων που συμβάλλουν στη διάσπαση των τροφών και την αφομοίωση των θρεπτικών συστατικών από τον ανθρώπινο οργανισμό οδηγώντας στην εμφάνιση δυσκοιλιότητας και στη μειωμένη πρόσληψη σωματικού βάρους.

Στη ρινική κοιλότητα, τα τοιχώματα των παραρρίνιων κόλπων επενδύονται φυσιολογικά από ένα στρώμα βλεννογόνου που υγραίνει τον εισπνεόμενο αέρα και συνδράμει στην κάθαρση της περιοχής. Στους ασθενείς με Κυστική Ίνωση, η παραγόμενη παχύρρευστη βλέννα παγιδεύει ποικίλα μικρόβια προκαλώντας επαναλαμβανόμενες λοιμώξεις και χρόνια παραρρινοκολπίτιδα, ενώ παράλληλα αυξημένη παρατηρείται η εμφάνιση ρινικών πολύποδων.

Σύνηθες σημείο της νόσου  αποτελεί η παραγωγή  αλμυρού ιδρώτα με σοβαρό κίνδυνο αφυδάτωσης. Δυνητικά, μπορεί να υπάρξουν επιπτώσεις στο αναπαραγωγικό σύστημα στους άνδρες, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί να εμφανισθεί μια μορφή διαβήτη (CFRD – Cystic Fibrosis Related Diabetes), καρδιακά προβλήματα (πνευμονική καρδία ή καρδιακή ανεπάρκεια), ηπατικά προβλήματα (κίρρωση), παγκρεατίτιδα, οστεοπόρωση ή/και οστεοπενία, ρευματοειδής αρθρίτιδα και διάφορες άλλες επιπλοκές.

Υπάρχει μεγάλη ποικιλία στην εμφάνιση και στη βαρύτητα των προβλημάτων στους ασθενείς.

Το ευρύ φάσμα των μεταλλάξεων, δημιουργεί αντίστοιχα μεγάλο φάσμα  στην εμφάνιση συμπτωμάτων. Υπάρχουν μεταλλάξεις που επιτρέπουν σε κάποιο βαθμό την παραγωγή της πρωτεΐνης οδηγώντας σε πιο ελαφρά συμπτώματα. Κάποιες μεταλλάξεις δεν δημιουργούν παγκρεατική ανεπάρκεια, οπότε σε αυτές τις περιπτώσεις δεν απαιτείται η λήψη ενζύμων για την πέψη των τροφών. Εκτός από τις μεταλλάξεις του γονιδίου CFTR ελέγχεται και ο γονότυπος στην Τ πολυμορφική περιοχή του γονιδίου. Η ύπαρξη του 5Τ γονοτύπου έχει συσχετισθεί με ανδρική υπογονιμότητα.

Πάντως, ο συσχετισμός των μεταλλάξεων με την σοβαρότητα της νόσου, με εξαίρεση ίσως την κατάσταση του παγκρέατος, έχει αποδειχθεί αβάσιμος, λόγω της ύπαρξης διαφόρων και αστάθμητων παραγόντων που συμμετέχουν στην εξέλιξη της νόσου.

Κυριότερα συμπτώματα και σημεία

Επίμονος βήχας με απόχρεμψη
Συριγμός («σφύριγμα»)
Δύσπνοια
Υποτροπιάζουσες λοιμώξεις ιγμορείων και πνευμόνων
Ρινικοί πολύποδες
Αλμυρός ιδρώτας
Σοβαρή δυσκοιλιότητα
Μειωμένη πρόσληψη βάρους
Δύσοσμες λιπαρές διαρροϊκές κενώσεις
Ειλεός από μηκώνιο (απόφραξη εντέρου στα νεογνά)
Πρόπτωση ορθού
Υπογονιμότητα στους άνδρες
Παγκρεατική και ηπατική ανεπάρκεια
Σακχαρώδης διαβήτης
Καρδιακή ανεπάρκεια
Οστεοπόρωση

 

Η εκδήλωση ειλεού εκ μηκωνίου στα νεογέννητα αποτελεί ισχυρή ένδειξη για την ύπαρξη της νόσου. Ποσοστό 15% των νεογέννητων που πάσχουν από  Κυστική Ίνωση εμφανίζουν συμπτώματα εντός 24 ωρών από τη γέννησή τους.

Που οφείλεται

Μόλις το 1989 εντοπίσθηκε το γονίδιο που σχετίζεται με την Κυστική Ίνωση (CFTR) και προσδιορίστηκε η πιο κοινή γονιδιακή ανωμαλία ή μετάλλαξη, η οποία ονομάζεται f508del ή ΔF508 (με ποσοστά  εμφάνισης περίπου 70% στη Βόρεια Αμερική και 50-55% στην Ελλάδα). Έκτοτε, έχουν ανακαλυφθεί πάνω από 1700 γονιδιακές μεταλλάξεις που προκαλούν Κυστική Ίνωση.

Το γονίδιο αυτό βρίσκεται στο 7ο  χρωμόσωμα και κωδικοποιεί μια ρυθμιστική πρωτεΐνη (Cystic Fibrosis Transmembrane Conductance Regulator), η οποία ελέγχει την διέλευση του χλωρίου διαμέσου των μεμβρανών των επιθηλιακών κυττάρων σε διάφορα όργανα του σώματος όπως στους πνεύμονες, στο πάγκρεας, στους ιδρωτοποιούς αδένες και στο έντερο. Μεταλλάξεις στο γονίδιο οδηγούν σε μειωμένη παραγωγή ή/και λειτουργικότητα της πρωτεΐνης με αποτέλεσμα στο επιθήλιο των προσβαλλόμενων οργάνων να παράγεται παχύρρευστη κολλώδης βλέννα η οποία αποφράσσει τους πόρους των αδένων με συνέπεια την προοδευτική καταστροφή του ιστού των οργάνων (ίνωση) και την τελική ανεπάρκεια τους.

Πως μεταδίδεται

Η Κυστική Ίνωση αποτελεί ένα γενετικό κληρονομικό νόσημα και συνεπώς μη μεταδοτικό, το οποίο οι πάσχοντες φέρουν από τη γέννησή τους, έχοντας κληρονομήσει δύο παθολογικά γονίδια της Κυστικής Ίνωσης, ένα από τον κάθε γονέα τους.

Τα άτομα που φέρουν ένα μόνο παθολογικό γονίδιο ονομάζονται φορείς του γονιδίου και θεωρούνται απολύτως υγιή. Για να γεννηθεί επομένως ένα παιδί με Κυστική Ίνωση, θα πρέπει απαραιτήτως και οι δύο γονείς του να είναι ασθενείς ή έστω φορείς.

Πιθανότητες εμφάνισης της νόσου

Οι πιθανότητες εμφάνισης της νόσου για κάθε παιδί καθορίζονται από τον κανόνα του Mendel. Παρακάτω αναφέρονται οι περιπτώσεις και οι πιθανότητες που υπάρχουν να είναι κάποιος πάσχων, φορέας ή να μην φέρει καθόλου το γονίδιο:

o   Στη συνήθη περίπτωση όπου και οι δύο γονείς είναι φορείς, για κάθε παιδί υπάρχει πιθανότητα 25% να πάσχει από τη νόσο, 50% να είναι φορέας και 25% να μην φέρει καν το γονίδιο.
o   Στη περίπτωση όπου ένας γονέας είναι πάσχων και ο άλλος είναι φορέας, κάθε παιδί έχει πιθανότητα 50% να πάσχει από τη νόσο και 50% πιθανότητα να είναι φορέας.
o   Στις περιπτώσεις όπου ο ένας γονέας δεν φέρει καθόλου το γονίδιο και ο άλλος γονέας είναι φορέας, δεν υπάρχει πιθανότητα γέννησης παιδιού που να πάσχει από την νόσο, αλλά κατά 50% κάθε παιδί είναι πιθανό να είναι φορέας.
o   Στη περίπτωση όπου ο ένας γονέας είναι πάσχων και ο άλλος γονέας δεν φέρει καθόλου το γονίδιο, όλα τα παιδιά θα είναι φορείς.
o   Στις περιπτώσεις όπου και οι δύο γονείς πάσχουν, όλα τα παιδιά θα νοσούν.

Πρόληψη και Διάγνωση

   Ο αποτελεσματικότερος τρόπος αντιμετώπισης της Κυστικής Ίνωσης είναι η πρόληψη μέσω της εφαρμογής προγεννητικού ελέγχου, με στόχο την αποφυγή γέννησης νέων πασχόντων.

Με εξαίρεση την εξέταση για τη συχνότερη μετάλλαξη ΔF508 , το κόστος των εξετάσεων για τις υπόλοιπες μεταλλάξεις δεν καλύπτεται ακόμη στη χώρα μας από τα ασφαλιστικά ταμεία, με αποτέλεσμα είτε λόγω των δυσμενών οικονομικών είτε λόγω της μειωμένης ευαισθητοποίησης, πολλά ζευγάρια να μην τις πραγματοποιούν.

Μοριακή Διάγνωση

Στο CFTR γονίδιο έχουν περιγραφεί περισσότερες από 1700 διαφορετικές αλλαγές (μεταλλάξεις και πολυμορφισμοί). Η συχνότητα και το είδος των αλλαγών έχουν σαφή πληθυσμιακή και γεωγραφική κατανομή. Η συχνότερη μετάλλαξη της νόσου είναι η ΔF508 με συχνότητα 70-80% στις Βορειοευρωπαϊκές χώρες και 30-54% στις Νοτιοευρωπαϊκές. Στην Ελλάδα, η συχνότητα της κυμαίνεται γύρω στο 53%.

Ο Μοριακός έλεγχος ενός ζευγαριού θα πρέπει να πραγματοποιείται πριν την εγκυμοσύνη ή κατά τα αρχικά στάδιά της. Έτσι, οι εξεταζόμενοι μπορούν να λάβουν έγκαιρα την κατάλληλη γενετική συμβουλευτική καθώς και τις επιλογές προγεννητικής διάγνωσης.

Με την εξέταση ελέγχονται οι μεταλλάξεις οι οποίες είναι υπεύθυνες για τη νόσο. Υπάρχουν διάφορα επίπεδα ελέγχου όπως:

  1. Έλεγχος μετάλλαξης ΔF508 (~53% των μεταλλάξεων)
  2. Έλεγχος 186 μεταλλάξεων (~89% των μεταλλάξεων) & έλεγχος των πολυμορφισμών Τ
  3. Έλεγχος 1.700 μεταλλάξεων (~99.6% των μεταλλάξεων) & έλεγχος των πολυμορφισμών Τ
  4. Μοριακός έλεγχος ολόκληρου του γονιδίου CFTR (~100% των μεταλλάξεων)

Προγεννητικός Επεμβατικός Έλεγχος

Η προγεννητική διάγνωση για τη κυστική ίνωση πραγματοποιείται μόνο εφ’ όσον και τα δύο μέλη του ζευγαριού είναι φορείς και έχουν ταυτοποιηθεί οι μεταλλάξεις που φέρουν. Προγεννητικός έλεγχος μπορεί να πραγματοποιηθεί και στην περίπτωση ζευγαριών που έχουν ήδη πάσχον παιδί στο οποίο όμως, δεν έχουν βρεθεί οι υπαίτιες μεταλλάξεις. Η προγεννητική διάγνωση πραγματοποιείται κατόπιν λήψης τροφοβλάστης ή αμνιακού υγρού με τον χρόνο απάντησης να κυμαίνεται στις 3-5 εργάσιμες ημέρες.

Η Προεμφυτευτική Γενετική Διάγνωση, ΠΓΔ (Preimplantation Genetic Diagnosis, PGD) αποτελεί μια εναλλακτική επιλογή που έχουν τα ζευγάρια των φορέων Κυστικής Ίνωσης. Η PGD παρέχει τη δυνατότητα της γενετικής διάγνωσης και της μεταφοράς στη μήτρα μόνο των υγιών εμβρύων από τα έμβρυα που προκύπτουν από εξωσωματική γονιμοποίηση, πλεονεκτώντας  έναντι της προγεννητικής διάγνωσης καθώς μπορεί να αποφευχθεί μια ενδεχόμενη  διακοπή  εγκυμοσύνης. Η μέθοδος εφαρμόζεται έπειτα από τη διαδικασία εξωσωματικής γονιμοποίησης και συνίσταται στην λήψη και εξέταση ενός κυττάρου από το έμβρυο κατά την 3η ημέρα μετά τη γονιμοποίηση (όταν το έμβρυο βρίσκεται στο στάδιο των 6-8 κυττάρων). Προκειμένου να εφαρμοστεί η ΠΓΔ θα πρέπει να είναι γνωστή η γενετική διαταραχή (μετάλλαξη) που ευθύνεται για το νόσημα στη συγκεκριμένη οικογένεια.

Newborn Screening

Σε πολλές χώρες (όχι στην Ελλάδα), έχει καθιερωθεί ο έλεγχος των νεογνών (newborn screening) μεταξύ 1ης και 5ης ημέρας ζωής με την ανάλυση σταγόνας αίματος και την ανίχνευση αυξημένης ποσότητας της ουσίας IRT-Immunoreactive Trypsinogen. Επί ανεύρεσης αυξημένων τιμών, η εξέταση επαναλαμβάνεται στις 2–8 εβδομάδες και επί επιμονής των αυξημένων τιμών το βρέφος παραπέμπεται για δοκιμασία ιδρώτα. Με την εξέταση αυτή μπορεί να εντοπισθεί το 92% των παιδιών με Κυστική Ίνωση. Τα οφέλη πιθανής καθιέρωσης screening στα νεογνά συνίστανται στην έγκαιρη έναρξη θεραπείας και στην αποτροπή γέννησης και 2ου πάσχοντος παιδιού.

Τεστ ιδρώτα

Το Test Ιδρώτα συνιστάται στη μέτρηση της ποσότητας άλατος (χλωριούχο νάτριο) στον ιδρώτα του δέρματος. Οι πάσχοντες από κυστική ίνωση εμφανίζουν παθολογικώς υψηλά επίπεδα άλατος στον ιδρώτα. Τιμές από 0 έως 40 mEq/L θεωρούνται φυσιολογικές, τιμές από 40 έως 60 mEq/L ανήκουν στην οριακή περιοχή, ενώ για τιμές πάνω από 60 mEq/L το τεστ θεωρείται θετικό.

Συνήθως εκτελούνται δύο συνεχόμενα τεστ για την επιβεβαίωση της διάγνωσης, ενώ θα πρέπει να σημειωθεί ότι υπάρχουν σπάνιες μεταλλάξεις που δίνουν τιμές στην αρνητική ή οριακή περιοχή, αλλά ο ασθενής πάσχει από Κυστική Ίνωση.

Πως αντιμετωπίζεται

Δυστυχώς έως σήμερα δεν υπάρχει κάποια οριστική θεραπεία της νόσου, παρά μόνο συμπτωματική αντιμετώπιση η οποία απαιτεί τη παράλληλη συνεργασία διαφόρων ειδικοτήτων εντός εξειδικευμένων κέντρων Κυστικής Ίνωσης.

Οι κύριοι  στόχοι περιλαμβάνουν τη πρόληψη και αντιμετώπιση των λοιμώξεων του αναπνευστικού, την αποβολή της παχύρρευστης βλέννας, τη πρόληψη και αντιμετώπιση της απόφραξης του εντέρου και την επαρκή σίτιση του ασθενούς.

Οι ασθενείς με Κυστική Ίνωση χρειάζονται σε καθημερινή βάση θωρακική φυσικοθεραπεία, κατάλληλη άσκηση, εμβολιαστική κάλυψη και σε κατά περίπτωση ή μόνιμη βάση τη λήψη κατάλληλης φαρμακευτικής αγωγής  (αντιβιοτικά, αντιφλεγμονώδη, βλεννολυτικά, βρογχοδιασταλτικά, παγκρεατικά ένζυμα, βιταμίνες, συμπληρώματα διατροφής, ινσουλίνη, κλπ). Κατά διαστήματα απαιτείται εισαγωγή στο νοσοκομείο για τη λήψη ενδοφλέβιας αγωγής. Ασθενείς σε προχωρημένα στάδια ή με επιπλοκές μπορεί να χρειαστούν οξυγονοθεραπεία, σίτιση με ρινογαστρικό ή στοματογαστρικό σωλήνα, χειρουργική αντιμετώπιση της απόφραξης εντέρου, ακόμα και μεταμόσχευση πνεύμονα.

Πρόσφατα κυκλοφόρησαν νέα φάρμακα με έγκριση από το FDA για τη θεραπεία της Κυστικής Ίνωσης (ivacaftor, lumacaftor).  Αυτά χρησιμοποιούνται σε ασθενείς άνω των 6 ετών, που έχουν  ελαττωματικό  γονίδιο G551D. Η νέα συνδυαστική θεραπεία βελτιώνει την πνευμονική λειτουργία και μειώνει σημαντικά τον ρυθμό των πνευμονικών εξάρσεων που οδηγούν σε εισαγωγή στο νοσοκομείο.

Χρήσιμοι σύνδεσμοι

 

Σύνδρομο Πολυκυστικών Ωοθηκών & υπογονιμότητα

By | Uncategorized
Το σύνδρομο των πολυκυστικών ωοθηκών (PCOS) προσβάλλει το   3-8% των γυναικών αναπαραγωγικής ηλικίας. Προσδιορίζεται από κλινική και εργαστηριακή υπερανδρογοναιμία, ύπαρξη διογκωμένων και πολυκυστικών ωοθηκών και διαταραχή του καταμήνιου κύκλου. Για τη διάγνωσή του χρησιμοποιούνται τα κριτήρια του Rotterdam, όπου και απαιτείται η ύπαρξη τουλάχιστον δυο εκ των τριών. Κλινικά μπορεί να εκδηλωθεί  με υπερανδρογοναιμία, ολιγομηνόρροια ή αμηνόρροια, παχυσαρκία, μεταβολικό σύνδρομο ή/και υπογονιμότητα.

Η αυξημένη αντίσταση στην ινσουλίνη και τα επακόλουθα προβλήματα του μεταβολισμού αποτελούν κοινό γνώρισμα στις γυναίκες με PCOS.  Η παραγωγή της ινσουλίνης εμφανίζεται αυξημένη προκειμένου να διατηρηθούν τα επίπεδα της γλυκόζης σε φυσιολογικά επίπεδα. Ο βαθμός της αντίστασης είναι διαφορετικός στους διάφορους ιστούς, με τις ωοθήκες να εμφανίζουν τη μικρότερη αντίσταση.

 

 

Διαγνωστικά κριτήρια του Rotterdam-2003

1 Παρουσία διαταραχής κύκλου (αραιομηνόρροια ή αμηνόρροια)
2 Κλινικά ή εργαστηριακά ευρήματα υπερανδρογοναιμίας
3 Υπερηχογραφικά ευρήματα πολυκυστικών ωοθηκών με τα ακόλουθα κριτήρια

·        Παρουσία ≥ 12 ωοθυλακίων σε μία από τις ωοθήκες και

·        Αύξηση του όγκου της ωοθήκης > 10 ml

·        Η ηχογένεια και η πάχυνση του στρώματος δεν πρέπει να λαμβάνονται ως διαγνωστικό κριτήριο

 

Η μετφορμίνη είναι ένα διγουανίδιο με αντι-υπεργλυκοσιμικές ιδιότητες, το οποίο μειώνει τη βασική και τη μεταγευματική γλυκόζη του πλάσματος, αυξάνει την πρόσληψη της γλυκόζης στους σκελετικούς μύες, ενώ επιπλέον μπορεί να συμβάλει και στη μείωση του σωματικού βάρους. Έχει μελετηθεί είτε μόνη είτε σε συνδυασμό με άλλα φαρμακευτικά σκευάσματα στην αποκατάσταση της ωοθυλακιορρηξίας και την αντιμετώπιση της υπογονιμότητας.

Μια νέα ερευνητική μελέτη από την American Society for Reproductive Medicine αναθεωρεί τις ενδείξεις για τη χρήση της μετφορμίνης στη πρόκληση ωοθυλακιορρηξίας

Όλες οι πρόσφατες έρευνες που έχουν αξιολογήσει τη χρήση της μετφορμίνης στο σύνδρομο είναι ετερογενείς καθώς έχουν χρησιμοποιηθεί διαφορετικά διαγνωστικά κριτήρια, διαφορετικά σωματικά βάρη γυναικών, διαφορετικά τεστ ευαισθησίας στην ινσουλίνη, ενώ σε άλλες δεν έχει εκτιμηθεί η αντίσταση στην ινσουλίνη. Αυτή η ετερογένεια περιορίζει τη βαρύτητα των αποτελεσμάτων.

Έχουν αναφερθεί τα ακόλουθα ευρήματα :

  • Μετφορμίνη σε σχέση με placebo.
    Ο μέσος όρος ωοθυλακιορρηξίας και τα ποσοστά κλινικά επιβεβαιωμένης εγκυμοσύνης εμφάνισαν σημαντική βελτίωση μετά τη χρήση μετφορμίνης.
  • Μετφορμίνη σε σχέση με κιτρική κλομιφαίνη.
    Η μετφορμίνη αποδεικνύεται λιγότερο αποτελεσματική σε σχέση με τη κιτρική κλομιφαίνη στη πρόκληση ωοθυλακιορρηξίας. Μια μετα-ανάλυση 14 κλινικών δοκιμών έδειξε χαμηλότερα ποσοστά κλινικά επιβεβαιωμένων κύησεων όταν χρησιμοποιήθηκε μετφορμίνη αντί κιτρικής κλομιφαίνης.
  • Μεφορμίνη με κιτρική κλομιφαίνη σε σχέση με μεφορμίνη.
    Ο συνδυασμός τους οδήγησε σε υψηλότερα ποσοστά ωοθυλακιορρηξίας, κλινικά επιβεβαιωμένων κυήσεων και τοκετών ζώντων εμβρύων.
  • Μετφορμίνη και κιτρική κλομιφαίνη σε σχέση με κιτρική κλομιφαίνη σε γυναίκες με αντίσταση στη κιτρική κλομιφαίνη.
    Ο συνδυασμός τους οδήγησε σε υψηλότερα ποσοστά ωοθυλακιορρηξίας και κλινικά επιβεβαιωμένων κυήσεων.
  • Μετφορμίνη και κιτρική κλομιφαίνη σε σχέση με λαπαροσκοπική διάτρηση (drilling) ωοθηκών σε γυναίκες με αντίσταση στη κιτρική κλομιφαίνη.
    Χωρίς ουσιώδη διαφορά στα ποσοστά ωοθυλακιορρηξίας και κλινικά επιβεβαιωμένων κυήσεων.
  • Μετφορμίνη και κιτρική κλομιφαίνη σε σχέση με γοναδοτροπίνες σε γυναίκες με αντίσταση στη κιτρική κλομιφαίνη.
    Τα αποτελέσματα στα ποσοστά βελτίωσης της ωοθυλακιορρηξίας και των κλινικά επιβεβαιωμένων κυήσεων είναι αντικρουώμενα.
  • Η μετφορμίνη ανήκει στη κατηγορία Β επικινδυνότητας των φαρμάκων και ως τέτοιο μπορεί να χορηγηθεί στην εγκυμοσύνη. Τα στοιχεία για την πρόκληση αποβολών είναι ανεπαρκή για την αποκομιδή συμπερασμάτων.

Οι οδηγίες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι προς το παρόν τα στοιχεία είναι ανεπαρκή για τη βελτίωση των  ποσοστών των τοκετών ζώντων εμβρύων σε γυναίκες με PCOS, παρόλη την ύπαρξη στοιχείων σαφούς βελτίωσης των ποσοστών ωοθυλακιορρηξίας και κλινικά επιβεβαιωμένων κυήσεων.

Συμπερασματικά

Το Σύνδρομο Πολυκυστικών Ωοθηκών (PCOS) χαρακτηρίζεται από διαταραχές  στην ωορρηξία και υπογονιμότητα. Η αποκατάσταση της ωορρηξίας θα μπορούσε να βελτιώσει την γονιμότητα γυναικών με βατές σάλπιγγες και των οποίων οι σύντροφοι εμφανίζουν φυσιολογικές παραμέτρους στο σπερμοδιάγραμμα. Επιπρόσθετα, πάνω από το 50% των γυναικών με PCOS είναι υπέρβαρες ή παχύσαρκες. Σε αυτές τις περιπτώσεις, η σωστή διατροφή και η σωματική άσκηση, μέσω της μείωσης του σωματικού βάρους, θα μπορούσαν να συμβάλλουν στην αποκατάσταση της ωοθηκικής λειτουργίας. Οι γυναίκες που εξακολουθούν και εμφανίζουν μειωμένα ποσοστά ωορρηξίας θα χρειαστούν ενδεχομένως επιπλέον φαρμακευτική θεραπεία.

Ο στόχος της θεραπείας, σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι η  αποκατάσταση της ωρίμανσης ενός μόνο ωοθυλακίου, όπως συμβαίνει σε ένα φυσιολογικό κύκλο. Μικρές δόσεις φαρμάκου μπορεί να μην οδηγήσουν σε ωορρηξία, ενώ μεγάλες δόσεις μπορεί να οδηγήσουν στην πολλαπλή ανάπτυξη ωοθυλακίων ή στην υπερδιέγερση των ωοθηκών. Η δόση του θεραπευτικού παράγοντα θα πρέπει να αυξάνεται σταδιακά έως ότου επιτευχθεί το θεραπευτικό αποτέλεσμα.

Σύμφωνα με τις νέες οδηγίες, η αποκλειστική χρήση μετφορμίνης στην αντιμετώπιση της υπογονιμότητας που σχετίζεται με το σύνδρομο εμφανίζει ελάχιστα πλεονεκτήματα και για αυτό δεν προτείνεται ως φαρμακευτικός παράγοντας πρώτης γραμμής.  Η χορήγηση της μετφορμίνης θα μπορούσε να αποβεί χρήσιμη στα πλαίσια συνδυαστικής θεραπείας σε γυναίκες με φτωχή απάντηση στη κιτρική κλομιφαίνη και ανωοθυλακιορρηξία. Επιπρόσθετα, απεδείχθη ότι η μετφορμίνη  ελαττώνει το σχετικό κίνδυνο υπερδιέγερσης των ωοθηκών κατά τη διάρκεια της εξωσωματικής γονιμοποίησης.

(Πηγή : Pubmed 11.2017)

Πρόληψη των λοιμώξεων του ουροποιητικού συστήματος στις γυναίκες

By | Uncategorized
Το μεγαλύτερο μέρος των λοιμώξεων του ουροποιητικού συστήματος μπορεί να προληφθεί βελτιώνοντας τη καθημερινή ζωή λαμβάνοντας υπόψη ένα ευρύ και απλό φάσμα οδηγιών και συστάσεων. Στις οδηγίες αυτές διακρίνονται συστάσεις για την υγιεινή, την ενδυμασία, τη δίαιτα, τις σωματικές δραστηριότητες και τις φαρμακευτικές θεραπείες.

Το μεγαλύτερο μέρος των λοιμώξεων του ουροποιητικού συστήματος στις γυναίκες είναι ανιούσες φλεγμονές από μικρόβια που αρχικά αποικίζουν το κολπικό τοίχωμα και ενδεχομένως την ουρήθρα. Από εκεί, τα μικρόβια μπορούν να προχωρήσουν προς τα πάνω προσβάλλοντας την ουροδόχο κύστη, τους ουρητήρες και τα νεφρά. Το σύνολο των προληπτικών μέτρων αποσκοπούν στη παρεμπόδιση αυτής της μετάδοσης κατά συνέχεια ιστού.

Κανόνες υγιεινής

Ο πολύ απλός κανόνας του σκουπίσματος από μπροστά προς τα πίσω. Ποτέ το ανάποδο, καθώς τα μικρόβια του πρωκτού μπορούν να μεταναστεύσουν προς τον κόλπο μέσω του χεριού ή του χαρτιού υγείας. Μετά την αφόδευση, καθαρίστε την περιοχή του πρωκτού με ήπιες κινήσεις με κατεύθυνση πάντα από μπροστά προς τα πίσω και αποφύγετε να χρησιμοποιήσετε το ίδιο κομμάτι χαρτιού παραπάνω από μια φορά.

Προτιμήστε το ντους και αποφύγετε τα μπάνια μεγάλης διάρκειας. Το νερό της μπανιέρας θα μπορούσε δυνητικά να περιέχει μικρόβια από τα τοιχώματα της μπανιέρας. Πλυθείτε πάντα με κατεύθυνση από μπροστά προς τα πίσω.

Κατά τη διάρκεια της περιόδου, θα μπορούσατε να προτιμήσετε τα ταμπόν αντί τις σερβιέτες, καθώς αυτά περιορίζουν την διασπορά των μικροβίων και κρατούν την ουρήθρα περισσότερη στεγνή.

Ιδιαίτερα αποτελεσματική είναι η συχνή εκκένωση της ουροδόχου κύστης. Προσπαθήστε να ουρείτε ανά 4 ώρες κατά τη διάρκεια της ημέρας ακόμα κι όταν δε νιώθετε την ανάγκη να το κάνετε. Ιδιαίτερα, όμως, όταν νιώθετε την ανάγκη να ουρήσετε, μην το καθυστερείτε περισσότερο.

Στις σεξουαλικές επαφές, φροντίστε να ουρείτε τόσο πριν όσο και μετά.

 

Ενδυμασία

Αποφύγετε την, συχνή έστω, χρήση στενών και συνθετικών ρούχων και εσωρούχων και προτιμήστε τα βαμβακερά. Τα στενά και συνθετικά ρούχα και εσώρουχα αυξάνουν την υγρασία του κόλπου οδηγώντας σε  πολλαπλασιασμό των μικροβίων και αποικισμό της ουρήθρας.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, θα μπορούσε να προταθεί η αποστείρωση των πετσετών σκουπίσματος και προσωπικής υγιεινής. Αυτό το επιπλέον μέτρο είναι κατά πάσα πιθανότητα μη αναγκαίο για τις περισσότερες ασθενείς με υποτροπιάζουσες ουρολοιμώξεις, αλλά θα μπορούσε να φανεί χρήσιμο στις πιο σοβαρές ή ανθεκτικές περιπτώσεις.

Οδηγίες αποστείρωσης :

  • Πλύνετε τις πετσέτες με ζεστό νερό και σαπούνι.
  • Βράστε τις πετσέτες για τουλάχιστον 20 λεπτά (προαιρετικό).
  • Βγάλτε τις πετσέτες από το νερό και αφήστε τες να στεγνώσουν.
  • Τοποθετήστε τη κάθε στεγνή πετσέτα μεμονωμένα σε αεροστεγώς σφραγιζόμενη πλαστική σακούλα χωρίς να κλείσετε τη σακούλα.
  • Τοποθετήστε τις σακούλες με τις πετσέτες σε φούρνο μικροκυμάτων μαζί με ένα μεγάλο ποτήρι κρύο νερό.
  • Ρυθμίστε τον φούρνο στο μέγιστο για 5 λεπτά και ανάψτε τον. Βγάλετε το ποτήρι με το ζεστό νερό, βάλτε ένα νέο με κρύο και επαναλάβετε για άλλα 5 λεπτά.
  • Αφήστε τις σακούλες να κρυώσουν και μετά κλείστε τις.

Η τεχνική αυτή εξολοθρεύει τα μικρόβια μέσω των μικροκυμάτων. Το νερό προστατεύει τις σακούλες και τις πετσέτες από τη φωτιά και το λιώσιμο.

Δίαιτα

Πιείτε απλά περισσότερο νερό. Ξεκινήστε με ένα ποτήρι παραπάνω σε κάθε γεύμα. Όταν η απόχρωση των ούρων είναι πιο σκούρα από ένα απαλό κίτρινο, θα πρέπει να αυξήσετε τη κατανάλωση υγρών.

Μια αναδρομική μελέτη 140 γυναικών με υποτροπιάζουσα ουρολοίμωξη έδειξε ότι η αυξημένη κατανάλωση υγρών μειώνει το κίνδυνο επαναλαμβανόμενων ουρολοιμώξεων. Στη μελέτη συμμετείχαν προ-εμμηνοπαυσιακές γυναίκες με ιστορικό 3 ή περισσοτέρων επεισοδίων λοίμωξης του ουροποιητικού μέσα στο έτος οι οποίες είχαν αναφέρει μειωμένη πρόσληψη υγρών (λιγότερο από 1,5 λίτρα την ημέρα). Χωρίζοντας τις γυναίκες σε 2 κατηγορίες με τη μία κατηγορία να περιλαμβάνει γυναίκες  που αύξησαν την ημερήσια κατανάλωση υγρών σε επιπλέον 1,5 λίτρο την ημέρα από το συνηθισμένο και την άλλη κατηγορία να συνεχίζει τη μειωμένη κατανάλωση (λιγότερο από 1,5 την ημέρα), η έρευνα έδειξε ότι μέσα σε ένα χρόνο οι γυναίκες που αύξησαν την ημερήσια κατανάλωση εμφάνισαν κατά 48% λιγότερα επεισόδια ουρολοίμωξης από εκείνες που παρέμειναν σε χαμηλά επίπεδα κατανάλωσης. Αν και το μόνο υγρό που λήφθηκε υπόψη ήταν το νερό, εντούτοις και άλλα υγρά θα μπορούσαν να έχουν παρόμοια αποτελέσματα, ενώ επιπλέον τα ίδια οφέλη θα μπορούσαν να εμφανιστούν και σε μετα-εμμηνοπαυσιακές γυναίκες. Επιπλέον, η ανάγκη για χρήση αντιβιοτικής θεραπείας φάνηκε μειωμένη κατά 47% στις γυναίκες που αύξησαν την ημερήσια κατανάλωση υγρών.

Η κατανάλωση χυμών ή χαπιών cranberries φαίνεται να είναι περισσότερο αποτελεσματική σε νεότερες γυναίκες.

Δραστηριότητα

Προχωρήστε σε εκκένωση της ουροδόχου κύστης πριν από οποιαδήποτε σωματική δραστηριότητα, ενώ φροντίστε να καταναλώνετε επαρκή ποσότητα νερού ή άλλων υγρών.

Πάρτε τις προφυλάξεις σας μετά τη σεξουαλική δραστηριότητα. Καθώς μικρόβια μπορεί να αποικίσουν την ουρήθρα μετά την επαφή, φροντίστε να ουρείτε πάντα πριν και μετά την επαφή. Πιείτε 2 ποτήρια νερό μετά την επαφή.

Αποφύγετε τη, συχνή έστω, χρήση σπερματοκτόνων ουσιών. Οι ουσίες αυτές σκοτώνουν τα σπερματοζωάρια αλλά εξολοθρεύουν παράλληλα και τη φυσιολογική χλωρίδα του κόλπου συμβάλλοντας στον αποικισμό του από παθογόνους μικροοργανισμούς.

 

Φάρμακα

Στις εμμηνοπαυσιακές γυναίκες, η χρήση οιστρογόνων υπό τη μορφή κολπικής κρέμας θα μπορούσε να μειώσει τη συχνότητα εμφάνισης των λοιμώξεων της ουρήθρας. Δεν συνιστάται , παρόλα αυτά, η αλόγιστη χρήση τους παρά μόνο μετά από γυναικολογικό έλεγχο.

Αποφύγετε την αλόγιστη χρήση αντιβιοτικών. Ακολουθήστε τις οδηγίες του ιατρού σας στις περιπτώσεις συνταγογράφησης αντιβιοτικών ουσιών.

Επόμενα βήματα

Τις περισσότερες φορές, οι ανωτέρω οδηγίες και συστάσεις επαρκούν για την αποφυγή των λοιμώξεων του ουροποιητικού. Αν παρόλα αυτά, αναπτυχθεί μια λοίμωξη του ουροποιητικού είναι αναγκαία η ιατρική εξέταση πριν τη λήψη οποιουδήποτε άλλου μέτρου. Απαραίτητη είναι η γενική εξέταση και η καλλιέργεια των ούρων καθώς και η επισκόπηση του κόλπου για σημεία κολπίτιδας. Σε ορισμένες περιπτώσεις, θα μπορούσε να ζητηθεί και ο υπερηχογραφικός έλεγχος των νεφρών, ουρητήρων και ουροδόχου κύστεως.

Ημικρανία μετά την περίοδο

By | Uncategorized

Μια νέα έρευνα που διεξήχθη από το University of North Carolina και το Carolina Headache Institute-Research και παρουσιάστηκε στο American Headache Society 2017 Symposium υποστηρίζει ότι η ημικρανία που εμφανίζεται τις αμέσως επόμενες ημέρες μετά την έμμηνο ρύση μπορεί να σχετίζεται περισσότερο με τη χαμηλή φερριτίνη λόγω της απώλειας του αίματος παρά με τη διακύμανση των οιστρογόνων.

Η απώλεια του αίματος κατά τις ημέρες της περιόδου οδηγώντας σε μια παροδική σχετική αναιμία
θα μπορούσε να εξηγήσει την εμφάνιση της ημικρανίας.

Στην έρευνα ελήφθησαν στοιχεία από 119 γυναίκες με μέσο όρο ηλικίας τα 36.8 έτη και με μέσο δείκτη σωματικού βάρους 26.6 Kg/m². Από αυτές, αξιολογήθηκαν οι 85 οι οποίες εμφάνιζαν κανονική εμμηνορρυσία  με τις 30 εκ των οποίων να εμφανίζουν ημικρανία μετά τη περίοδο. Ο μέσος όρος διάρκειας της ημικρανίας ήταν 2,6 ημέρες ενώ η ημικρανία χαρακτηριζόταν ως σοβαρή για τουλάχιστον μια ημέρα.

Από τις 30 γυναίκες με ημικρανία, οι 28 (93,3%) παρουσίαζαν χαμηλότερα επίπεδα φερριτίνης από το ελάχιστο αποδεκτό όριο των 50 ng/ml (μέσο όρο 21.9 ng/ml).

Είναι ήδη γνωστό πως ο χρόνιος πονοκέφαλος είναι ένα χαρακτηριστικό σύμπτωμα χαμηλών επιπέδων φεριττίνης ενώ επιπλέον συσχετίζεται  με αναιμία, υποξαιμία και υπερκαπνία. Η χορήγηση συμπληρωμάτων σιδήρου θα μπορούσε να συμβάλει στην αντιμετώπιση των επεισοδίων ημικρανίας μετά τη περίοδο.

Τα διαγνωστικά κριτήρια της ημικρανίας στο τέλος της περιόδου περιλαμβάνουν:

  • Αναμενόμενη ημικρανία με ή χωρίς αύρα
  • Ημικρανία που επισυμβαίνει μετά ή κατά το τέλος της εμμήνου ρύσεως

Αν και τα αποτελέσματα της έρευνας ήταν θετικά, εντούτοις αναμένονται νέες έρευνες για την επιβεβαίωση των στοιχείων, ενώ η ημικρανία μετά την έμμηνο ρύση δεν έχει αναγνωριστεί ακόμη ως διάγνωση με βάση την International Classification of Headache Disorders.

(Πηγή : Pubmed 11.2017)

Διαβήτης & υπέρταση κύησης

By | Uncategorized

Η ταυτόχρονη εμφάνιση σακχαρώδους διαβήτη και αρτηριακής υπέρτασης κατά  τη διάρκεια της εγκυμοσύνης αυξάνει σημαντικά το σχετικό κίνδυνο εκδήλωσης σακχαρώδους διαβήτη, αρτηριακής υπέρτασης και καρδιαγγειακής νόσου στη μετέπειτα ζωή των γυναικών αυτών, όπως προκύπτει από μια νέα ερευνητική μελέτη του Πανεπιστημίου McGill στο Μόντρεαλ του Καναδά (Am J Epidimiology 2017;186:115-1124).

Παρόλο τον ήδη γνωστό συσχετισμό μεταξύ διαβήτη κύησης και μεταγενέστερου διαβήτη τύπου ΙΙ, καθώς και μεταξύ της αρτηριακής υπέρτασης στη κύηση και της πιθανής μεταγενέστερης αρτηριακής υπέρτασης, λίγα είναι γνωστά σχετικά με την μελλοντική έκβαση και τους πιθανούς κινδύνους στις περιπτώσεις συνύπαρξης και των δύο αυτών παθολογικών καταστάσεων κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Είναι γνωστό ότι η ύπαρξη διαβήτη κύησης ή αρτηριακής υπέρτασης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης αυξάνει το σχετικό κίνδυνο εκδήλωσης διαβήτη τύπου ΙΙ στη μετέπειτα ζωή της γυναίκας κατά περίπου 15%. Ο σχετικός όμως κίνδυνος εκδήλωσης διαβήτη τύπου ΙΙ στις περιπτώσεις γυναικών που κατά την εγκυμοσύνη τους  εμφάνισαν ταυτόχρονα σακχαρώδη διαβήτη και αρτηριακή υπέρταση αυξάνεται κατά 37 φορές.

Επιπλέον, η ύπαρξη της μιας ή της άλλης παθολογικής κατάστασης στην εγκυμοσύνη διπλασιάζει το σχετικό κίνδυνο εμφάνισης αρτηριακής υπέρτασης στη μετέπειτα ζωή της γυναίκας. Αυτός όμως ο σχετικός κίνδυνος μεταγενέστερης αρτηριακής υπέρτασης εμφανίζεται περίπου 6 φορές υψηλότερος στις περιπτώσεις συνύπαρξης διαβήτη κύησης και υπέρτασης κύησης.

Σχετικός κίνδυνος για εκδήλωση μεταγενέστερης αρτηριακής υπέρτασης, σακχαρώδους διαβήτη τύπου ΙΙ και καρδιαγγειακής νόσου

 

Μεταγενέστερος διαβήτης τύπου ΙΙ

Κυήσεις με διαβήτη κύησης ή υπέρταση κύησης 14.7
Κυήσεις με διαβήτη κύησης και υπέρταση κύησης 36.9

Μεταγενέστερη αρτηριακή υπέρταση

Κυήσεις με διαβήτη κύησης ή υπέρταση κύησης 1.9
Κυήσεις με διαβήτη κύησης και υπέρταση κύησης 5.7

Καρδιαγγειακή Νόσος & Θνησιμότητα

Κυήσεις με διαβήτη κύησης ή υπέρταση κύησης 1.4
Κυήσεις με διαβήτη κύησης και υπέρταση κύησης 2.4

Συντομότερος μέσος χρόνος διάγνωσης στις περιπτώσεις συνύπαρξης διαβήτη και υπέρτασης κύηση

Η συγκεκριμένη έρευνα έδειξε ότι ο μέσος χρόνος διάγνωσης μεταγενέστερου σακχαρώδη διαβήτη τύπου ΙΙ σε γυναίκες που είχαν αρτηριακή υπέρταση ή διαβήτη κύησης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους ήταν 5.3 χρόνια σε αντίθεση με τα 4.6 χρόνια στις γυναίκες που εμφάνισαν ταυτόχρονα και τις δύο αυτές παθολογικές καταστάσεις (διαβήτη και υπέρταση κύησης) στην εγκυμοσύνη τους.

Επιπρόσθετα, τα νούμερα αυτά διαφέρουν κατά πολύ με αυτό του μέσου χρόνου διάγνωσης σακχαρώδους διαβήτη τύπου ΙΙ σε γυναίκες που δεν είχαν ούτε διαβήτη ούτε υπέρταση κύησης και ο οποίος υπολογίστηκε στα 11.2 χρόνια.

Αναλόγως, ο μέσος χρόνος διάγνωσης μεταγενέστερης αρτηριακής υπέρτασης σε γυναίκες είχαν αρτηριακή υπέρταση ή διαβήτη κύησης κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης τους ήταν 9.3 χρόνια σε αντίθεση με τα 6 χρόνια στις γυναίκες που εμφάνισαν ταυτόχρονα και τις δύο αυτές παθολογικές καταστάσεις (διαβήτη και υπέρταση κύησης) στην εγκυμοσύνη τους. Στις δε περιπτώσεις κυήσεων χωρίς τη μία ή την άλλη παθολογική κατάσταση (διαβήτη ή υπέρταση), ο μέσος χρόνος διάγνωσης αρτηριακής υπέρτασης υπολογίστηκε στα 10.8 χρόνια.

Στη περίπτωση της διάγνωσης μεταγενέστερης καρδιαγγειακής νόσου, ο μέσος χρόνος υπολογίστηκε στα 10,8 χρόνια στις περιπτώσεις της συνύπαρξης, στα 11,4 χρόνια της μεμονωμένης ύπαρξης διαβήτη ή υπέρτασης κύησης και στα 11,5 χρόνια στις κυήσεις χωρίς διαβήτη ή υπέρταση.

Ο σημαντικότερος παράγοντας  παραμένει η υιοθέτηση ενός υγιεινού τρόπου ζωής

Μετά τον τοκετό με την λύση του διαβήτη ή/και της υπέρτασης της εγκυμοσύνης και με την έλευση του βρέφους στην οικογένεια, συνήθως, αν και εσφαλμένα, η νέα μητέρα ασχολείται αποκλειστικά με το μωρό της βάζοντας στην άκρη τα δικά της θέματα.  Κάτι τέτοιο όμως αποδεικνύεται μακροπρόθεσμα λάθος, καθώς  η υιοθέτηση ενός υγιεινού τρόπου ζωής και διατροφής  εξασφαλίζουν σωματική υγεία και ευεξία.

Η κακή διατροφή, η παχυσαρκία και ο καθιστικός τρόπος ζωής παραμένουν κοινοί προδιαθεσικοί παράγοντες για την εκδήλωση σακχαρώδους διαβήτη, αρτηριακής υπέρτασης και καρδιαγγειακής νόσου.

Ο έλεγχος του  σωματικού βάρους, μια σωστή και ισορροπημένη διατροφή, η σωματική άσκηση, ο μητρικός θηλασμός αλλά και φαρμακευτικές ή επεμβατικές προσεγγίσεις καταπολέμησης της παχυσαρκίας μπορούν  αναμφισβήτητα να έχουν προστατευτικό ή θεραπευτικό ρόλο.

(Πηγή : Pubmed 11.2017)

Εμβόλια στην εγκυμοσύνη

By | Uncategorized

Τι είναι τα εμβόλια

Τα εμβόλια είναι  βιολογικά παρασκευάσματα που χορηγούμενα προκαλούν τη διέγερση του ανοσοποιητικού συστήματος μέσω  της παραγωγής αντισωμάτων και  ευαισθητοποιημένων Τ-λεμφοκυττάρων έναντι των παραγόντων που περιέχουν. Τα εμβόλια περιέχουν συνήθως ένα ή περισσότερους νεκρούς ή αδρανοποιημένους νοσογόνους παράγοντες ή εξουδετερωμένα παράγωγα αυτών τα οποία ευθύνονται για την εκδήλωση μιας ή περισσοτέρων συγκεκριμένων ασθενειών.

Η χορήγηση των εμβολίων οδηγεί στην επίτευξη τεχνητής ενεργητικής ανοσίας ενώ μπορούν να έχουν τόσο προληπτικό (απόκτηση ανοσίας απέναντι σε κάποιον νέο μικροοργανισμό) όσο θεραπευτικό ρόλο. Αν και σε ορισμένες περιπτώσεις δεν μπορούν να εγγυηθούν πλήρη προστασία από κάποια ασθένεια, εντούτοις ακόμα και μία μερική, αργή ή αδύναμη ανοσία μπορεί να μετριάσει την εξέλιξη της ασθένειας οδηγώντας σε ένα χαμηλότερο ποσοστό νοσηρότητας ή/και θνησιμότητας με ελαφρύτερα συμπτώματα και ταχύτερη ανάρρωση.

Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί η άνοδος ενός αντι-εμβολιαστικού κινήματος, το οποίο έχει καθαρά συνωμοσιολογικές βάσεις. Η κύρια ανησυχία υπήρχε για το τριπλό εμβόλιο MMR (ιλαρά/ερυθρά/παρωτίτιδα) και τον προσθετικό παράγοντα θιμεροζάλη και τη πιθανή σύνδεση του με την εκδήλωση αυτισμού. Το σύνολο όμως των μελετών αποδεικνύουν ότι τα εμβόλια δεν προκαλούν αυτισμό. Τα εμβόλια αποτελούν αναμφισβήτητα ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του 20ου αιώνα, καθώς η χρήση τους οδήγησε στην εξάλειψη διαφόρων σοβαρών και θανατηφόρων ασθενειών, όπως η ευλογιά και η πολυομυελίτιδα στις περισσότερες χώρες.

Η έναρξη του εμβολιασμού ξεκινώντας  από τη βρεφική ηλικία αποσκοπεί στη προστασία έναντι σε σοβαρά νοσήματα, τα οποία θα είχαν ενδεχομένως οδυνηρές συνέπειες σε ένα μη εμβολιασμένο πληθυσμό, όπως η σοβαρή νόσηση, η μόνιμη αναπηρία ή ακόμα ο θάνατος. Μέχρι την ηλικία των 2 μηνών, ηλικία έναρξης των εμβολιασμών, τα βρέφη είναι ιδιαίτερα ευπαθή καθώς η μερική προστασία από τα αντισώματα της μητέρας που κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης είχαν διέλθει διαμέσου του πλακούντα και από εκείνα που μεταφέρονται με το μητρικό γάλα κατά το θηλασμό, δεν επαρκεί για να τα προστατέψει. Εξαιτίας λοιπόν, της πιθανότητας εμφάνισης στα βρέφη διαφόρων λοιμώξεων, αυτοί οι πρώτοι μήνες αποτελούν μία ιδιαίτερα επικίνδυνη περίοδο και απαιτούν ιδιαίτερη προσοχή. Η ίδια προσοχή απαιτείται και για την ίδια την γυναίκα κατά το διάστημα της εγκυμοσύνης της καθώς μια λοίμωξη μπορεί να εμφανίσει επιπλοκές τόσο στη μητέρα όσο και στο κυοφορούμενο έμβρυο.

 

Πρέπει να γίνονται εμβόλια στην εγκυμοσύνη;

Κάποιες από τις συχνότερες απορίες των εγκύων είναι αν πρέπει και αν επιτρέπεται  να κάνουν εμβόλια, ποια είναι αυτά που πρέπει να γίνουν, αν είναι ακίνδυνα για το μωρό τους και πότε αυτά πρέπει να γίνονται.

 

Στα πλαίσια προστασίας τόσο της εγκύου όσο και του κυοφορούμενου εμβρύου – βρέφους, το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών των Η.Π.Α. (C.D.C.), η Εθνική Επιτροπή Εμβολιασμών καθώς και το σύνολο των διεθνών επιστημονικών επιτροπών συνιστούν τον εμβολιασμό των εγκύων γυναικών με συγκεκριμένα εμβόλια, τα οποία κρίνονται απολύτως ασφαλή για την έγκυο και το έμβρυο.

Οι οδηγίες συνιστούν τον εμβολιασμό κατά της γρίπης με το αδρανοποιημένο (αποτελείται από νεκρό ιό) εμβόλιο της γρίπης στις εγκύους γυναίκες  οποιουδήποτε τριμήνου, στις μη εμβολιασμένες λεχωΐδες και στις μητέρες που θηλάζουν, καθώς και τον εμβολιασμό της εγκύου με το τριπλό εμβόλιο κατά της διφθερίτιδας, τετάνου και κοκκύτη (Τdap) σε κάθε εγκυμοσύνη, στο 2ο  με 3ο  τρίμηνο της κύησης.

 

Εμβόλιο γρίπης

Οι εγκυμονούσες γυναίκες παρουσιάζουν ιδιαίτερα αυξημένο κίνδυνο να νοσήσουν με τον ιό της γρίπης  ακόμα και αν δεν εμφανίζουν άλλους παράγοντες κινδύνου. Ο ιός της γρίπης (εποχιακή/ιοί της γρίπης Α & Β καθώς και η γρίπη των χοίρων) μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις τόσο στην γενικότερη υγεία της εγκύου όσο και του  εμβρύου και για το λόγο αυτό, η χορήγηση του εμβολίου της γρίπης συστήνεται σε κάθε έγκυο που κυοφορεί κατά την περίοδο μετάδοσης της γρίπης (χειμερινοί μήνες).  Επιπρόσθετα ο εμβολιασμός της εγκύου για τη γρίπη προστατεύει παράλληλα τα βρέφη κάτω των 6 μηνών που δεν μπορούν να εμβολιαστούν για τη γρίπη.

Η γρίπη δεν αποτελεί μία και τόσο απλή υπόθεση, καθώς αποτελεί μια από τις συχνότερες αιτίες νοσηλείας σε Μονάδες Εντατικής Θεραπείας, ενώ παγκοσμίως ευθύνεται για πάνω από 500.000 θανάτους ετησίως.  Οι εγκυμονούσες με γρίπη εμφανίζουν 5 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο να νοσηλευτούν και 6,5 φορές μεγαλύτερο κίνδυνο να εισαχθούν σε Μονάδα Εντατικής Θεραπείας σε σχέση με τις μη εγκυμονούσες.

Ο ιός της γρίπης μεταδίδεται από άτομο σε άτομο είτε με σταγονίδια σιέλου (βήχας, φτάρνισμα κτλ) είτε μέσω επαφής με μια μολυσμένη επιφάνεια (χειραψία κτλ), ενώ συχνά μπορεί να υφίσταται μεταλλάξεις. Αρχικά, ο ιός μολύνει το αναπνευστικό σύστημα και στη συνέχεια μπορεί να οδηγήσει στην εμφάνιση  συμπτωματολογίας που μπορεί να ποικίλει από μικρού βαθμού άτυπα συμπτώματα (αδυναμία, κόπωση, πυρετός, πόνος στις αρθρώσεις και τους μύες) έως και σοβαρού βαθμού συμπτώματα όπως βρογχίτιδα, πνευμονία, εγκεφαλίτιδα ή ακόμη και θάνατο.

Η νόσηση κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης εμφανίζει ταυτόχρονα αυξημένο κίνδυνο για το έμβρυο, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε πρόωρο τοκετό, ενδομήτριο θάνατο, χαμηλό βάρος γέννησης ή ακόμα και να ευθύνεται για συγγενείς ανωμαλίες του κυήματος όπως σε ορισμένες  περιπτώσεις έκθεσης στη γρίπη κατά το 1ο  τρίμηνο της κύησης.

Η πιο αποτελεσματική προφύλαξη ενάντια στη γρίπη παρέχεται με τον εμβολιασμό. Η χορήγηση του εμβολίου της γρίπης έχει αποδειχθεί ασφαλής τόσο σε κάθε στάδιο της εγκυμοσύνης όσο και στο διάστημα του θηλασμού. Όπως κάθε χρόνο και επειδή ο ιός της γρίπης μεταλλάσσεται σε διαφορετικούς υπο-ορότυπους έτσι και για την περίοδο 2017-2018, η σύνθεση του αντιγριπικού εμβολίου περιέχει τα εγκεκριμένα στελέχη του ιού, σύμφωνα με τις συστάσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ). Το εμβόλιο δεν περιέχει ζωντανούς ιούς και  γι’ αυτό δεν μπορεί να προκαλέσει γρίπη, ενώ μπορεί να εμφανιστεί μία μικρή άνοδος της θερμοκρασίας και μυαλγία ή πόνος στο σημείο της ένεσης Το εμβόλιο παρέχει προστασία, δυο εβδομάδες μετά από την χορήγηση του και έχει δράση για 12 μήνες. Επίσης το εμβόλιο της γρίπης παρέχει προστασία και στο νεογνό για τους πρώτους 4- 6 μήνες της ζωής του μέσω των μητρικών αντισωμάτων.

Το εμβόλιο της γρίπης είναι συνήθως διαθέσιμο από τον Σεπτέμβριο μέχρι τον Ιανουάριο ή  Φεβρουάριο κάθε έτους και παρέχεται  δωρεάν για τις έγκυες γυναίκες.

 

Εμβόλιο διφθερίτιδας, τέτανου και κοκίτη (Tdap)

Το τριπλό αυτό εμβόλιο προστατεύει από τη διφθερίτιδα, τον τέτανο και  τον κοκκύτη. Ο εμβολιασμός προστατεύει έναντι αυτών των λοιμώξεων τόσο τη μητέρα όσο και το νεογνό.

Το τοξινογόνο κορυνοβακτηρίδιο της διφθερίτιδας προκαλεί νόσο της ανώτερης αναπνευστικής οδού που χαρακτηρίζεται από πονόλαιμο, χαμηλό πυρετό και προσκολλημένη μεμβράνη που καλύπτει τις αμυγδαλές, το φάρυγγα ή/και τη μύτη. Μπορεί να δυσκολεύσει στην κατάποση ή στην αναπνοή, προκαλώντας ακόμη και ασφυξία.

Ο τέτανος προκαλείται από το κλωστηρίδιο του τετάνου, μια εξωτοξίνη που αναπτύσσεται αναερόβια στην περιοχή ενός τραύματος. Υπάρχουν τρείς μορφές της ασθένειας. Ο εντοπισμένος τέτανος, ο γενικευμένος τέτανος και ο νεογνικός τέτανος ο οποίος μπορεί να εμφανιστεί σε νεογνά που γεννιούνται από μη εμβολιασμένες  μητέρες σε άσχημες συνθήκες υγιεινής. Στο νεογνικό τέτανο, λίγες μέρες μετά τη γέννηση το νεογνό εμφανίζει  γενικευμένη αδυναμία, έντονη ανησυχία, άπνοια και δυσκολία στο θηλασμό. Κατόπιν εμφανίζονται τετανικοί σπασμοί και οπισθότονος. Η μορφή αυτή της νόσου έχει πολύ υψηλή θνητότητα και προκαλεί νευρολογικές βλάβες.

Ο κοκκύτης προκαλείται από τον αιμόφιλο του κοκκύτη (Bordetella pertussis) και αποτελεί οξεία μικροβιακή λοίμωξη του αναπνευστικού συστήματος. Η νόσος μπορεί να προκαλέσει επιπλοκές, κυρίως στο αναπνευστικό και στο κεντρικό νευρικό σύστημα, συχνότερα σε βρέφη και εξασθενημένα παιδιά. Η συχνότερη επιπλοκή είναι η δευτεροπαθής πνευμονία η οποία αποτελεί και τη συχνότερη αιτία θανάτου. Η κοκκυτική εγκεφαλοπάθεια είναι βαρύτατη επιπλοκή, προσβάλλει κυρίως βρέφη και κλινικά εμφανίζεται με σπασμούς, αταξία, εστιακά νευρολογικά συμπτώματα και κώμα. Άλλες λιγότερο σοβαρές επιπλοκές του κοκκύτη περιλαμβάνουν μέση ωτίτιδα, ανορεξία και αφυδάτωση. Υπάρχουν δύο ειδών εμβόλια, το ολοκυτταρικό (DTP) και το ακυτταρικό (DTaP). Το δεύτερο περιέχει τμήματα κι όχι ολόκληρο τον μικροοργανισμό του κοκκύτη, λιγοστεύοντας τη πιθανότητα εμφάνισης επιπλοκών (πυρετός, προσβολή του εγκεφάλου).

Η Συμβουλευτική Επιτροπή Εμβολιασμών (ACIP) του CDC προτείνει τον εμβολιασμό με το τριδύναμο εμβόλιο (DTaP/Tdap) κοκκύτη, διφθερίτιδας και τετάνου όλων των εγκύων σε κάθε εγκυμοσύνη κατά προτίμηση από την 27η  έως τη 28η εβδομάδα της κύησης και χορηγείται ενδομυϊκά. Η σύσταση για εμβολιασμό της εγκύου αφορά κάθε εγκυμοσύνη και γίνεται ανεξάρτητα από το ιστορικό νόσησης της μητέρας από κοκκύτη πριν από την εγκυμοσύνη, καθώς ούτε το εμβόλιο αλλά ούτε και η φυσική νόσηση εξασφαλίζουν μόνιμη ανοσία. Το εμβόλιο κατά του κοκκύτη χορηγείται συστηματικά στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις ΗΠΑ από το 2012, έχοντας οδηγήσει σε σημαντικά μειωμένο αριθμό νοσηλειών και εργαστηριακά επιβεβαιωμένων κρουσμάτων κοκκύτη σε βρέφη μικρότερα των 3 μηνών χωρίς να έχουν καταγραφεί προβλήματα σε εγκύους.

 

Ποια εμβόλια θα πρέπει καλύτερα να αποφεύγονται στην εγκυμοσύνη;

Συστήνεται η αποφυγή χορήγησης εμβολίων που παρασκευάζονται από ζωντανούς ιούς όπως είναι το εμβόλιο της ανεμοβλογιάς, της ιλαράς, της παρωτίτιδας και της ερυθράς (MMR). Ιδανικά, για τα νοσήματα αυτά, ο εμβολιασμός των γυναικών θα πρέπει να γίνεται πριν ή μετά την εγκυμοσύνη.

Για το εμβόλιο MMR, εκτελείται έλεγχος IgG αντισωμάτων έναντι της ερυθράς και εάν είναι αρνητικά γίνεται ο εμβολιασμός της γυναίκας 28 ημέρες τουλάχιστον πριν τη σύλληψη. Εάν τα η IgG αντισώματα για ερυθρά είναι θετικά, τότε δεν απαιτείται εμβολιασμός και δεν απαιτείται έλεγχος σε επόμενη εγκυμοσύνη.

Για τα εμβόλιο της ανεμοβλογιάς, συνιστάται η μεσολάβηση τριών τουλάχιστον μηνών μεταξύ του εμβολιασμού και της σύλληψης. Εμβολιασμός  με το εμβόλιο της ανεμοβλογιάς δεν απαιτείται στις επιβεβαιωμένες από ιατρό περιπτώσεις νόσησης από ανεμοβλογιά ή από έρπη ζωστήρα καθώς και στις περιπτώσεις ύπαρξης προστατευτικών αντισωμάτων.

Στις περιπτώσεις κατά λάθους χορήγησης του εμβολίου MMR ή της ανεμοβλογιάς σε έγκυο δεν συστήνεται διακοπή της κύησης.

 

Ειδικές περιπτώσεις εμβολίων

Τα εμβόλια του πνευμονόκοκκου και του μηνιγγιτιδόκοκκου μπορούν να χορηγηθούν κατά τη διάρκεια της κύησης στις περιπτώσεις αυξημένου κινδύνου για την εκδήλωση  σοβαρής ή επιπλεγμένης νόσου. Το εμβόλιο του μηνιγγιτιδόκοκκου μπορεί επιπλέον να χορηγηθεί στις περιπτώσεις  σημαντικού κινδύνου νόσησης της εγκύου όπως σε περιόδους επιδημιών ή ταξιδιού σε ενδημικές περιοχές.

Το εμβόλιο της πολιομυελίτιδας θα μπορούσε να χορηγηθεί στις περιπτώσεις ταξιδιού σε ορισμένες περιοχές όπου η νόσος δεν έχει εξαλειφθεί ακόμα  όπως το Αφγανιστάν, η Ινδία, το Πακιστάν, η Νιγηρία κτλ. Περιλαμβάνει μια δόση του εμβολίου της πολιομυελίτιδας που περιέχει αδρανοποιημένους ιούς (IPV).

Τα εμβόλια της ηπατίτιδας Α και Β μπορούν να χορηγηθούν σε έγκυο στις περιπτώσεις άμεσου κινδύνου προσβολής από τη νόσο. Αν και δεν υπάρχουν επαρκή  δεδομένα για την ασφάλεια των εμβολίων αυτών για το έμβρυο, εντούτοις δεν αναμένεται κάποια ανεπιθύμητη ενέργεια εφόσον τα προϊόντα που περιέχουν είναι αδρανοποιημένα.

Το εμβόλιο έναντι του αιμόφιλου της ινφλουέντσας (Hib) συστήνεται  στις έγκυες που έχουν υποβληθεί σε σπληνεκτομή.

Το εμβόλιο έναντι του ιού των ανθρώπινων κονδυλωμάτων δεν συστήνεται να γίνεται κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Στις περιπτώσεις μη ολοκληρωμένου σχήματος εμβολιασμού πριν την εγκυμοσύνη, η επόμενη ή επόμενες δόσεις θα πρέπει να πραγματοποιούνται μετά τον τοκετό.  Το εμβόλιο έναντι της φυματίωσης (BCG) δεν συστήνεται να γίνεται κατά τη διάρκεια της κύησης.

Αντισυλληπτικά δισκία

By | Uncategorized

Η λήψη των αντισυλληπτικών δισκίων αποτελεί την περισσότερο διαδεδομένη, ασφαλέστερη και οικονομικότερη μέθοδο αντισύλληψης με ποσοστά επιτυχίας που επί ορθής χρήσης αγγίζουν το 97%. Ωστόσο, η μυθολογία και η συχνά εσφαλμένη αντίληψη που υπάρχουν γύρω από αυτά, έχουν ως αποτέλεσμα την περιορισμένη χρήση τους στη χώρα μας με επακόλουθη αύξηση του αριθμού των ανεπιθύμητων κυήσεων και  εκτρώσεων.

Τι είναι  τα αντισυλληπτικά χάπια και πως δρουν

Τα αντισυλληπτικά χάπια περιέχουν συνθετικές μορφές των γυναικείων ορμονών οιστραδιόλη και προγεστερόνη σε συνδυασμό. Η καθημερινή τους λήψη  αναστέλλει τον ενδογενή μηχανισμό παραγωγής ορμονών καταστέλλοντας την ωορρηξία και  συμβάλλοντας στην αντισύλληψη. Τα δισκία βρίσκονται  σε συσκευασίες των 21 ή των 28 τεμαχίων. Στη δεύτερη περίπτωση, τα 7 επιπλέον δισκία δεν περιέχουν δραστικά συστατικά αλλά χορηγούνται για να επιτυγχάνεται καλύτερη συμμόρφωση από τη γυναίκα. Και στις δύο περιπτώσεις η περίοδος έρχεται κατά την 22η -26η  ημέρα. Θα πρέπει  να λαμβάνονται την ίδια ώρα κάθε ημέρα, έτσι ώστε να επιτυγχάνονται σταθερά επίπεδα ορμονών στο αίμα.

Που αλλού χρησιμοποιούνται στη γυναικολογία

Εκτός της αντισύλληψης, μπορούν  να χρησιμοποιηθούν στην αντιμετώπιση της ακμής, της ανεπιθύμητης τριχοφυΐας, της αναιμίας και σε ορισμένες περιπτώσεις διαταραχών της εμμήνου ρύσεως  όπως στην  αμηνόρροια και στη δυσμηνόρροια.

Εάν δεν πάρω μία μέρα το χάπι, θα μείνω έγκυος;

Εάν δεν έχουν περάσει περισσότερες από 24 ώρες από την χρονική στιγμή  που έπρεπε να ληφθεί, θα πρέπει να το πάρετε το συντομότερο δυνατό και να συνεχίσετε τη λήψη του επόμενου χαπιού την ώρα που τα παίρνατε, ακόμη και αν χρειαστεί να πάρετε 2 χάπια μαζί. Αν ξεχάσατε 2 ή περισσότερα, συνεχίστε κανονικά τη λήψη των υπολοίπων δισκίων  αν και η αντισυλληπτική προστασία θα είναι μειωμένη και θα πρέπει να λάβετε επιπλέον αντισυλληπτικά μέτρα (προφυλακτικό). Τα παραπάνω αποτελούν γενικούς κανόνες και θα πρέπει να διαβάσετε απαραιτήτως το φύλλο οδηγιών.

Eυθύνονται για την εκδήλωση καρκίνου;

Τα περιστατικά καρκίνου του ενδομητρίου και των ωοθηκών είναι λιγότερο συχνά σε γυναίκες που παίρνουν αντισυλληπτικά σε σχέση με αυτές που δεν παίρνουν, ενώ η λήψη του χαπιού δεν σχετίζεται με τον καρκίνο του τραχήλου της μήτρας, που οφείλεται στη μετάδοση του ιού HPV και προλαμβάνεται με τη χρήση προφυλακτικού. Όσον αφορά τον καρκίνο του μαστού, φαίνεται ότι το χάπι δεν προκαλεί την εκδήλωσή του, αλλά επισπεύδει την εμφάνιση της ασθένειας.

Δεν προκαλούν αύξηση βάρους

Η επίδραση των αντισυλληπτικών  στο σωματικό βάρος είναι μικρή, ενώ σε πολλές περιπτώσεις  μπορεί να μην υφίσταται καν. Αντί αυτού μπορεί να γίνει κατακράτηση υγρών, το οποίο προκαλεί αίσθηση βάρους ειδικά στο στήθος, τους γοφούς και τους μηρούς. Όσο περισσότερα οιστρογόνα έχει ένα χάπι, τόσο μεγαλύτερη τάση υπάρχει για αύξηση βάρους. Γυναίκες που παίρνουν χάπια με υψηλή δόση ορμονών έχουν την τάση να πάρουν 2,5 κιλά μέσα σε ένα χρόνο.

Προκαλούν θρομβώσεις στο αίμα;

Oι ορμονικές αλλαγές που προκαλούνται από τα αντισυλληπτικά δισκία, αυξάνοντας  τις πιθανότητες για θρομβώσεις, είναι οι ίδιες με αυτές που συμβαίνουν κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Όσες γυναίκες δεν έχουν ατομικό ή οικογενειακό ιστορικό με σχετικές παθήσεις, διατρέχουν μηδαμινό κίνδυνο, για την ακρίβεια μικρότερο από αυτόν που διατρέχει μια γυναίκα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης.

Ανεπιθύμητες ενέργειες

Κατά τη χρήση αντισυλληπτικών από το στόμα μπορούν να εκδηλωθούν σε σπάνιες περιπτώσεις πονοκέφαλοι, γαστρικές διαταραχές, ναυτία, ευαισθησία μαστών, αλλαγή βάρους, αλλαγές στη libido και  καταθλιπτική διάθεση. Σε γυναίκες με προδιάθεση, η χρήση αντισυλληπτικών από το στόμα μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να προκαλέσει χλόασμα που επιδεινώνεται με την έκθεση στο ηλιακό φως. Μεμονωμένες περιπτώσεις μικρής ανεκτικότητας έχουν αναφερθεί στους φακούς επαφής. Λοιπές πιθανές ανεπιθύμητες ενέργειες είναι  οι αιμορραγίες εκ διαφυγής, η αμηνόρροια που εμφανίζεται μετά από την λήψη αντισυλληπτικών, η γαλακτόρροια, οι μεταβολές στην έκκριση των τραχηλικών εκκριμάτων, η αύξηση του μεγέθους ινομυωμάτων της μήτρας.

Λόγοι άμεσης διακοπής

Άμεση διακοπή της αγωγής επιβάλλεται σε περιπτώσεις εμφάνισης ή επιδείνωσης πονοκεφάλων τύπου ημικρανίας ή αύξησης της συχνότητας ασυνήθιστα σοβαρών πονοκεφάλων, ξαφνικών διαταραχών της όρασης ή της ακοής, ασυνήθιστων πόνων ή οιδημάτων στα πόδια, οξέως πόνου στο στήθος κατά την αναπνοή ή το βήχα. Επιπρόσθετα, στην εμφάνιση ίκτερου, ηπατίτιδας, κνησμού σε όλο το σώμα, στην εκδήλωση βαριάς κατάθλιψης, στην άνοδο της αρτηριακής πίεσης, κατά τις έξι εβδομάδες πριν από προγραμματισμένη εγχείριση καθώς και στην εγκυμοσύνη.

Να μην ξεχνάμε ότι…

Τα αντισυλληπτικά χάπια δεν προστατεύουν από τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα και  επιβάλλονται επιπλέον μέτρα προστασίας (προφυλακτικό).

Όπως όλα τα φαρμακευτικά σκευάσματα δεν μπορούν να χορηγηθούν αδιακρίτως σε όλους, έτσι και τα αντισυλληπτικά χάπια θα πρέπει  να αποφεύγονται σε όσες γυναίκες καπνίζουν και είναι άνω των 35 ετών καθώς αυξάνεται η πιθανότητα καρδιαγγειακών προβλημάτων, πάσχουν από υπέρταση ή σακχαρώδη διαβήτη, έχουν στο ιστορικό τους καρδιαγγειακά νοσήματα, καρκίνο, θρομβώσεις και ασθένειες ήπατος, υποφέρουν από ημικρανίες ή κεφαλαλγίες ή όσες έχουν σπάνια ερωτικές επαφές.

Κυρίως, όμως, δεν πρέπει να ξεκινήσετε  οποιουδήποτε αγωγή προτού να συμβουλευτείτε τον ιατρό  σας και πριν να κάνετε τις κατάλληλες προαπαιτούμενες εξετάσεις.

Κολπίτιδα και καλοκαίρι

By | Uncategorized

Η κολπίτιδα αποτελεί ένα από τα συνηθέστερα γυναικολογικά προβλήματα, ιδίως κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Η ελλιπής ή η λανθασμένη υγιεινή της ευαίσθητης περιοχής, η ζέστη και η υγρασία στη παραλία, τα μπάνια σε ακατάλληλα νερά, τα στενά ή συνθετικά ρούχα και εσώρουχα, η σεξουαλική επαφή χωρίς προφυλάξεις και η αλόγιστη χρήση αντιβιοτικών είναι κάποιες από τις  συνηθέστερες αιτίες εμφάνισης των κολπίτιδων.

Ποια είναι τα κυριότερα συμπτώματα

  • Αλλαγή (συνήθως αύξηση) της ποσότητας των κολπικών υγρών
  • Διαφοροποίηση στο χρώμα ή την οσμή των κολπικών υγρών
  • Αίσθημα καύσης ή κνησμού (φαγούρα) εξωτερικά στο αιδοίο ή εσωτερικά στο  κόλπο
  • Δυσπαρευνία (πόνος στην σεξουαλική επαφή)

Πού οφείλονται συνήθως

Ο κόλπος αποικείται από τη φυσιολογική μικροβιακή  χλωρίδα, η οποία είναι ένα σύνολο μικροβίων και μυκήτων που κρατώντας το PH σε συγκεκριμένα επίπεδα  εξασφαλίζουν τη φυσιολογικό αμυντικό μηχανισμό του κόλπου. Οποιαδήποτε αιτία διαταράσσει αυτή την ευαίσθητη ισορροπία, μπορεί να οδηγήσει στην ανάπτυξη φλεγμονής και κολπίτιδας οφειλόμενη είτε σε μικρόβια, όπως οι τριχομονάδες, ο αιμόφιλος του κόλπου κ.ά., είτε στην υπερανάπτυξη βακτηρίων της φυσιολογικής χλωρίδας, όπως στρεπτόκοκκοι, σταφυλόκοκκοι, μύκητες κ.ά.

 

Πώς να προφυλαχθείτε

  • Φροντίστε την υγιεινή της γεννητικής σας περιοχής χρησιμοποιώντας  άφθονο νερό και κάποιο ειδικό προϊόν για την ευαίσθητη περιοχή.
  • Μην χρησιμοποιείτε ισχυρά αντισηπτικά χωρίς λόγο καθώς προκαλούν διαταραχή της   φυσιολογικής κολπικής χλωρίδας και πιθανή εμφάνιση  κολπίτιδας.
  • Μην μένετε πολύ ώρα με βρεγμένο μαγιό και φροντίστε να έχετε ένα δεύτερο στεγνό για να αλλάζετε.
  • Αποφεύγετε την είσοδο στη θάλασσα κατά τη διάρκεια της περιόδου.
  • Αποφεύγετε τη συχνή χρήση ταμπόν ή τη διάρκεια χρήσης για διάστημα άνω των 4 -5 ωρών.
  • Προσπαθήστε να χρησιμοποιείτε δική σας πετσέτα πάνω στην ξαπλώστρα.
  • Αποφεύγετε τη συχνή χρήση στενών συνθετικών εσωρούχων και τζιν παντελονιών. Αυξάνουν τη θερμοκρασία και την υγρασία της ευαίσθητης περιοχής, δημιουργώντας ιδανικές συνθήκες για την ανάπτυξη των μικροβίων.
  • Χρησιμοποιήστε βαμβακερά κι όχι συνθετικά εσώρουχα.
  • Προτιμήστε παραλίες με καθαρά νερά.
  • Αποφεύγετε τη χρήση κοινόχρηστων τουαλετών καθώς και την ούρηση μέσα στην θάλασσα.
  • Εάν πρόκειται να ξεκινήσετε αντιβίωση για κάποιο λόγο, φροντίστε να καταναλώνετε παράλληλα γαλακτοκομικά προϊόντα ή κάποιο προβιοτικό συμπλήρωμα.
  • Η έλλειψη ύπνου, το άγχος, η μη ισορροπημένη διατροφή και η κατανάλωση αλκοόλ εξασθενούν τους αμυντικούς μηχανισμούς του οργανισμού οδηγώντας στην ταχύτερη ανάπτυξη μικροοργανισμών.
  • Κάντε τον τακτικό σας έλεγχο με τεστ Παπανικολάου.
  • Εάν υπάρχει κάποια λοίμωξη, η σεξουαλική επαφή θα πρέπει να αποφεύγεται ή να γίνεται από την αρχή έως το τέλος με προφυλακτικό.
  • Χρησιμοποιείτε πάντα προφυλακτικό, ειδικά στις νέες σας γνωριμίες.
  • Εάν νιώσετε φαγούρα, ερεθισμό, αύξηση των υγρών, δυσοσμία ή πόνο στα γεννητικά όργανα, θα πρέπει να επισκεφθείτε σύντομα τον ιατρό σας.
error: